گمگشته دیار محبت

با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی تا بی خبر بمیرد در درد خود پرستی (حافظ) گمگشته دیار محبت...

رنگ در رنگ و به هر رنگ هزارانش طیف نغمه در نغمه و هر نغمه به یاد یاران قیژک کولی کوک است در این تنگی عصر راست در پرده اندوه و مقام باران می زند بی که نگاهی فکند بر چپ و راست رفته از دست و در افتاده ز مستی از پای قیژک کولی کوک است در این تنگی عصر رعد را عربده بگسسته ولی پیوسته قیژک کولی در همهمه ای هایاهای هایاهای قیژک کولی کوک است در این تنگی عصر پرده دیگر مکن و راه مگردان کولی هم مگر همره این زخمه تند تو کنم دلی از گریه سبکبار در این تنگ غروب... گمگشته دیار محبت...

که ایران چو باغی‌ست خرم بهار شکفته همیشه گل کامکار اگر بفکنی خیره دیوار باغ چه باغ و چه دشت و چه دریا، چه راغ نگر تا تو دیوار او نفکنی دل و پشت ایرانیان نشکنی کزان پس بود غارت و تاختن خروش سواران و کین آختن زن و کودک و بوم ایرانیان به اندیشه بد مَنه در میان هوا خوشگوار و زمین پرنگار تو گفتی به تیر اندر آمد بهار همه سر به سر، دست نیکی بَرید جهانِ جهان را به بد مسپرید نخوانند بر ما کسی آفرین چو ویران بود بوم ایران زمین دریغ است ایران که ویران شود کَُنام گمگشته دیار محبت...